Η πολιτική έχει γίνει μια βρώμικη υπόθεση γιατί την αφήνουμε στουςεπαγγελματίες πολιτικούς.
Σήμερα οι περισσότερες πολιτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν την λέξη ”σοσιαλισμός” αναφερόμενοι σε ένα είδος αριστερής πολιτικής που υποστηρίζει πράγματα όπως υψηλότερους φόρους για τους πλούσιους, μεγαλύτερη συμμετοχή των συνδικάτων στην διακυβέρνηση και μεγαλύτερο έλεγχο της οικονομίας από το κράτος. Όλοι αυτοί οι επονομαζόμενοι σοσιαλιστές της αριστεράς, από κοινού με τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου, βλέπουν τα προβλήματα του κόσμου – πείνα, υποσιτισμός, επιδημίες, πόλεμοι, γενοκτονίες – και μας λένε ότι κανένα από αυτά δεν μπορεί να λυθεί αν τους τοποθετήσουμε επικεφαλής του συστήματος. Μόνο να μπορούσαν να άλλαζαν τους νόμους, να έβρισκαν χρήματα, να συνεργάζονταν με τους ηγέτες των άλλων κρατών, μας λένε, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Έτσι λοιπόν ψηφίζουμε αυτούς τους πολιτικούς ξανά και ξανά και ακόμα, δεκαετίες και αιώνες μετά τα προβλήματα υπάρχουν ακόμα.
Ωστόσο το σοσιαλιστικό κόμμα δεν είναι ένα κόμμα της αριστεράς και δεν υποστηρίζει καμιά από αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Όταν μιλάμε για σοσιαλισμό εννοούμε ένα και μόνο πράγμα: Ένα παγκόσμιο δημοκρατικά οργανωμένο κοινωνικό σύστημα χωρίς κράτη, αρχηγούς, αγορές και χρήμα. Πιστεύουμε ότι η κοινωνία πρέπει να έχει και να ελέγχει τα μέσα παραγωγής και διανομής του πλούτου και όχι οι κυβερνήσεις ή οι μικρές ομάδες ιδιωτών ιδιοκτητών. Πιστεύουμε ότι η παραγωγή αγαθών και η παροχή υπηρεσιών δεν πρέπει να λαμβάνει χώρα για τα κέρδη αλλά μόνο για την ικανοποίηση ανθρώπινων αναγκών. Πιστεύουμε ότι η εργασία πρέπει να είναι προαιρετική, όχι εξαναγκαστική και ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στα αγαθά που παράγονται από την κοινωνία. Όλα αυτά δεν είναι μια απλή ενασχόληση με φορολογία, νόμους και προϋπολογισμούς, αυτό που όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα θέλουν να κάνουν. Αυτό που θέλουμε είναι μια βαθιά επαναστατική αλλαγή στον τρόπο που είναι οργανωμένη η κοινωνία.
Τι εννοούμε ακριβώς όταν λέμε ότι τα μέσα παραγωγής και διανομής του πλούτου πρέπει να είναι κοινή ιδιοκτησία; Με τον όρο «μέσα παραγωγής και διανομής του πλούτου» δεν μιλάμε για την προσωπική ιδιοκτησία όπως τα ρούχα μας ή η οδοντόβουρτσα μας. Μάλλον μιλάμε για: Δάση, αγροκτήματα, ορυχεία, ωκεανούς (από εκεί που αντλείται φυσικός πλούτος), εργοστάσια (εκεί που παράγεται ο πλούτος), δίκτυα συγκοινωνιών (όπου μεταφέρονται σε όλο τον κόσμο τα αγαθά), και τέλος τα κέντρα διανομής (π.χ. αποθήκες, πολυκαταστήματα από όπου παίρνουμε τα αγαθά για να τα χρησιμοποιήσουμε). Αυτά στις μέρες μας ανήκουν και ελέγχονται από μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού του κόσμου. Αν αυτοί οι ιδιοκτήτες δεν βρίσκουν τρόπο να βγάλουν κέρδος από την πώληση κάποιων προϊόντων τότε αυτά δεν παράγονται όσο πολύ και να τα χρειάζονται οι άνθρωποι.
Γι’ αυτό λοιπόν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη έχουν λίγη η καθόλου πρόσβαση σε τροφή, νερό, φάρμακα και στέγη που χρειάζονται για να επιβιώσουν. Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη πρώτων υλών ή σε έλλειψη ικανότητας παραγωγής των προαναφερόμενων, αλλά στο γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν είναι επικερδές.
Από την άλλη ο καπιταλισμός φαίνεται πολύ καλός στο να παράγει σωρηδόν μεγάλες ποσότητες αγαθών που κανείς δεν χρειάζεται. Αντί να μελετήσουν τι χρειάζονται οι άνθρωποι και έπειτα να παράγονται αγαθά για να καλυφθούν οι ανάγκες, η περισσότερη ενέργεια στην σημερινή μας κοινωνία καταναλώνεται στο να φτιαχτούν όλων των ειδών τα μαραφέτια και σκάρτα εμπορεύματα, και μετά να πειστούν οι άνθρωποι ότι τα χρειάζονται. Το όλο σύστημα είναι ανάποδο! Δεν μπορείς να σήμερα να περπατήσεις στο δρόμο ή να ανοίξεις την τηλεόραση ή το ράδιο ή την εφημερίδα χωρίς να βομβαρδιστείς συνεχώς από διαφημιστικά πανό, καταχωρήσεις, φυλλάδια, κουπόνια, που όλα προσπαθούν να σε πείσουν ότι χρειάζεσαι να αγοράσεις το πολυδιαφημιζόμενο σούπερ προϊόν της μέρας. Πολλές φορές τέτοια προϊόντα είναι τόσο κατώτερης ποιότητας που δεν λειτουργούν έτσι όπως διαφημίστηκαν και καταλήγουν να χαλάνε έπειτα από κάποιο καιρό.
Σε μία σοσιαλιστική κοινωνία όλα τα μέσα παραγωγής και διανομής του πλούτου δημοκρατικά θα ανήκουν και θα ελέγχονται από όλη την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας μας θα έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στις αποφάσεις για το πώς θα οργανώνεται η παραγωγή των αγαθών και η παροχή των υπηρεσιών. Σε κάθε υγιώς τεχνολογικά αναπτυγμένη κοινωνία, δεν υπάρχει λόγος το αποκλειστικό αντικείμενο της παραγωγής να μην είναι η ικανοποίηση των αυτοκαθοριζόμενων αναγκών των ανθρώπων με τα καλύτερα προϊόντα που μπορούν να κατασκευαστούν. Αυτό θα βάλει ένα τέλος στις αγορές, τις πωλήσεις και τα χρήματα. Έχουμε ήδη τις πρώτες ύλες και την τεχνολογία για να δώσουμε σε κάθε άνθρωπο που ζει σε αυτό τον πλανήτη όλα τα υλικά αγαθά που χρειάζονται για μια άνετη και ευχάριστη ζωή. Αυτό που μας λείπει είναι ένα κοινωνικό σύστημα που θα επιτρέψει κάτι τέτοιο.
Έτσι λοιπόν πώς θα εγκαθιδρύσουμε αυτό το νέο κοινωνικό σύστημα; Το σοσιαλιστικό κόμμα δεν πιστεύει ότι θα φτάσουμε στον σοσιαλισμό με εξαναγκασμό ή με την βίαιη κατάληψη της εξουσίας από μία επαναστατική πρωτοπορία. Αυτό δεν αποτελεί βάση στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια δημοκρατική κοινωνία. Όχι! Ο μόνος τρόπος ο σοσιαλισμός όπως τον αντιλαμβανόμαστε να εγκαθιδρυθεί και να λειτουργήσει είναι με την συναίνεση και συνεργασία μιας συντριπτικής πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού. Ο μόνος τρόπος για να ξέρουμε πότε υπάρχει μια τέτοια πλειοψηφία είναι όταν αυτό δηλωθεί μέσω ψηφοφορίας. Τότε και μόνο τότε θα ξέρουμε ότι ο καιρός είναι ώριμος για την σοσιαλιστική επανάσταση. Είναι τότε που μπορούμε να ξεκινήσουμε να διαλύουμε τον καταπιεστικό μηχανισμό της κυβέρνησης και να αρχίσουμε να παίρνουμε τον έλεγχο των πραγμάτων που χρειαζόμαστε για να λειτουργήσουμε την κοινωνία προς το συμφέρον μας.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη. Δεν μπορεί σήμερα και δεν θα μπορεί ποτέ, όσο πολύ και να προσπαθήσουν διάφοροι καλοπροαίρετοι πολιτικοί. Εμείς σας ζητάμε να κατανοήσετε και να συμφωνήσετε με την ανάλυσή μας στο γιατί ο κόσμος σήμερα λειτουργεί με αυτό τον τρόπο και γιατί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα χρειάζεται να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό.
Τristan Miller
socialist standard Iούνιος 2009